Onafhankelijk

Af en toe, gelukkig niet vaak, wordt me gevraagd waar ik niet tegen kan. Ik moet altijd even nadenken. Is best veel, denk ik dan, maar ik moet uitkijken voor aanstellerij. Bovendien ben ik opgevoed met de aansporing alles van minstens twee kanten te zien, altijd proberen te begrijpen waarom iets is wat het is, waarom iemand doet zoals die doet. Vond het toen soms vermoeiend, maar ben er nu nog steeds dankbaar voor. Veel laat zich niet vangen in een oordeel.
Waar ik niet tegen kan, is lafheid. Groot woord met slappe inhoud, maar het moet even. 
Afgelopen weekend las ik weer (telkens weer) veel over grensoverschrijdend gedrag. Dat interesseert me, want ik ben enorm tégen dat soort gedrag. Ik wil ook dwingend weten hoe het daarmee zit, wanneer mensen vinden dat ze daardoor gehinderd of bedreigd of gekrenkt worden.
Ik neem dat serieus, maar de anonimiteit staat me wezenlijk tegen. Sterker nog: ik vind dat wanneer je anoniem gaat klagen, er weinig tijd en ruimte is voor die klacht. En terwijl ik dat opschrijf, besef ik meteen dat er ook redenen voor kunnen zijn.
Over anderhalve week wordt duidelijk hoe mevrouw Arib grensoverschrijdend heeft gehandeld. Toch ongeveer een jaar lang onderzocht. Aanleiding anonieme klachten. Onderzoek is begeleid door twee `onafhankelijke hoogleraren’. Wie? Hoezo onafhankelijk? Wie is onafhankelijk?
Mevrouw Arib kan inzage krijgen in wat er is bevonden. De Kamer ook. Wij, gewone mensen, niet. Het blijft bij onze volksvertegenwoordiging. Raar. We moeten het doen met een samenvatting van wat het onderzoek heeft opgeleverd.
Op de procedure is van alles aan te merken, maar Kamervoorzitter Bergkamp heeft ineens haast. Waarom?
Lafheid kan érg duur zijn.