Onderweg

Om de zoveel tijd besluit ik niet meer te schrijven over mijn avonturen als treinreiziger en dat doe ik nu ook, althans voor dit jaar, maar toch nog even, want ik vind het prettig er de week mee te beginnen, het ruimt op.
Vorige week ben ik op weg naar Tilburg. Op het station Uitrecht staat de trein lang stil. Wij reizigers weten dan: onraad.
Ah, daar is de stem van de machinist die hard door de trein klinkt: “We kunnen niet vertrekken, want er is nog geen conducteur op deze trein.” Paar minuten later herhaalt hij deze woorden met de toevoeging dat de conducteur onderweg is, maar “Wat er precies aan de hand is, weet ik ook niet.” Kan prettig zijn wanneer iemand zegt iets ook niet te weten.
Dat verzoent je met veel wat je zelf niet weet. Een mevrouw voor me denkt hardop na: “Hij zit waarschijnlijk in een vertraagde trein.” Graag knikken wij bij zo’n gedachte.
Nu is er ineens de stem van een vrouw, wij hopen allemaal dat zij de conducteur is, maar dat is niet zo: “Beste reizigers, wegens personeelstekort zal deze trein niet rijden. We adviseren u naar de trein te gaan die nu aan de overkant van het perron binnenkomt.” 
We pakken allemaal onze spulletjes (`bezittingen’), een groot deel van de beste reizigers heeft de trein al verlaten, ik nog niet, en dat is maar goed ook, want: “Beste reizigers, deze trein vertrekt nú.” De deuren zoeven dicht en de trein rijdt weg, verbijsterd nagekeken door minstens honderd overstappers op het perron.
Als ik in Den Bosch in de trein naar Tilburg ben gaan zitten, wordt er omgeroepen: “Beste reizigers, we kunnen nog niet vertrekken, we wachten op de machinist.” Echt waar.
Ik schrijf dit stukje voor lezers die nooit met de trein reizen.