Onderwerp

Kuifje begon gisteren 90 jaar geleden aan zijn eerste avontuur, een bescheiden feestdag. Ik sta bekend als liefhebber en kreeg woensdagmiddag een bericht van een radioprogramma. Of ik gisteren naar Hilversum wilde komen en aanschuiven om over Kuifje te praten. Zo heet dat al te lang: aanschuiven. Alsof je door Hilversum kuiert en ineens aan een tafel over Kuifje hoort praten en denkt: leuk, ik doe even mee.
Graag heb ik het over Kuifje, maar had toch andere plannen. Dat liet ik het radioprogramma weten en zei erbij dat ik de aanschuifuitnodiging ook wat láát vond, maar dat ze me best mochten bellen. Dan schoof ik telefonisch aan. De redacteur van dienst zei er nog op terug te komen.
Daarna belde een ander programma. Of ze me wat vragen mochten stellen over Kuifje. “Nu?” vroeg ik. Ja, dat was de bedoeling. Ik vond dat ik me te belangrijk gedroeg als ik te kennen gaf dat ik geen vragen over Kuifje wenste te beantwoorden. Waarom niet? En na een paar vragen zei mijn gesprekspartner: “U praat er zo leuk over. Mogen we u morgenvroeg in de uitzending bellen.”
Ik antwoordde dat dat mocht. Ik hoorde de ander een schema raadplegen: “Dan bellen we u om 06.10 uur.” Gelukkig vroeg hij erbij of ik dat te vroeg vond. Dat vond ik. We kwamen uit op 6.54 uur. En uiteraard zat ik om 06.00 uur al klaar, om mijn keel te schrapen en bang dat ik ineens simpele vragen niet zou kunnen beantwoorden, zoals kandidaten in de televisiequiz De Slimste Mens vaak overkomt. “Hoe heet de hond van Kuifje?” De vragen waren echter nog simpelder dan simpel. Had er niet voor hoeven op te staan. 
Het andere radioprogramma had inmiddels laten weten te hebben gekozen voor een ander onderwerp: de lange arm van Teheran.