Ongeduldig

In mijn omgeving kijken ze veel naar series, op Netflix of andere voorzieningen. Die series zijn vaak onderwerp van gesprek, op verjaardagsfeesten, tijdens maaltijden. Al die series vormen een wereld waar ik niet bij hoor, want ik zag er maar twee, alweer best lang geleden, Borgen en The Crown. Voor beide series afzonderlijk trok ik twee dagen uit en was onder de indruk. Ik ben er dus ook niet tegen, hoe zou je ook kunnen, maar ik krijg ze niet in mijn leven gepland, behalve als ik in de gelegenheid ben er bijvoorbeeld twee dagen voor te reserveren en dat gaat nog niet, misschien pas later als ik groot ben. En in plukjes twee of drie afleveringen kijken lukt me niet. Daar ben ik te ongeduldig voor, wat natuurlijk moet veranderen, later als ik groot ben.
Op verjaardagen en tijden dinertjes kan er ik dus niet over meepraten. Veel van mijn vrienden zijn er enorm in thuis en als ze het over sommige series hebben, of over een aflevering eruit, rollen ze verrukt me hun ogen. Het irriteert me niet, sóms een klein beetje, maar ben bezorgd dat ik achter raak. Ik doe met nogal veel niet mee, zeker niet met digitale nieuwigheden, en misschien komt er een dag dat ik om heen kijk en me afvraag: waar bén ik toch?
Hier in de straat worden vaak opnames gemaakt voor films. Altijd krijg je dan eerst een informatieve brief. Deze week is het een fragment uit een serie, een aflevering van Killing Eve. In de brief staat ook waarover de serie gaat: “Een geniale, beeldschone seriemoordenaar, die voor haar werkgever de hele wereld over reist om nietsvermoedende mensen om te leggen.” 
Adembenemende woorden. Of ik mijn auto ergens anders wil parkeren? Uiteraard! Voor zo’n vrouw heb ik het graag over!