Ongeregeldheden

Als je een verhaal lékker wilt vertellen, is uitstel een van de belangrijkste middelen om dat meeslepend te doen. Kijk maar naar een thriller: een gewone stad vol gewone mensen die een gewoon dagelijks leven hebben, maar er is iets, niemand weet precies wat, maar wel is het duidelijk dat er iets staat te gebeuren, maar ja, wannéér, wáár en hoe? Op het puntje van de stoel maak je het allemaal mee. En dan ineens: yes! Ook al gebeurt er iets ergs, het is toch een bevrijding.
Ik heb het ook met dingen als administratie. Als Zelfstandige Zonder Personeel dien ik daar verantwoord mee om te gaan. Doe ik nooit. Uitstel! En eens per jaar moet het (belasting!) en dan ligt de keukentafel paar dagen propvol bonnen en dagafschriften, terwijl er keihard rockmuziek door de kamer knalt - die hoort erbij, ook om de door mezelf veroorzaakte woede te verdoven. Hier ook: ineens is het voorbij, ik sla de klapper dicht, maak een stapeltje van de mappen en in een wolk van opluchting waai ik naar het café op de hoek waar ik voorlopig niet weg wil.
Het is 6 december vandaag. Het nieuwe jaar komt naderbij. Minister Hugo heeft met klem beloofd dat heel bejaard Nederland voor nieuwjaarsdag geboosterprikt is. Ik citeer: “Aan het einde van de maand staat de teller op ruim 3 miljoen.” Heb niet veel verstand van getallen, maar 3 miljoen is veel, zeker als er ook nog `ruim’ voor staat. Raar dat ik altijd waakzaamheid voel borrelen wanneer iemand het over `een teller’ heeft. Maar het zal zo zijn. Alleen wannéér, wáár en hoe? Het leger komt er aan te pas. Heeft minister Hugo ook aangekondigd. Maar wat dóet het leger dan? Dreigen er ongeregeldheden? Explosieve spanningen? Of alleen de bejaarden escorteren?