Onhandig

Het was te voorspellen: op radio en televisie waren deze dagen veel gesprekjes met `mensen op straat’. Hun werd gevraagd wat ze dachten van de voornemens en plannen van de nieuwe regering. Waarschijnlijk is het goed dat die gesprekjes er zijn, maar het is ook nutteloos tijdverdrijf, want we zijn ze meteen erna weer volledig vergeten. Maar goed, het is een vorm van folklore.
Voorspelbaar was de vraag: “Bent u een gewone, normale Nederlander?” Iedereen die aan het woord werd gelaten, lachte onhandig en zei vervolgens een gewone, normale Nederlander te zijn. Wat anders?
Ik heb het nu niet over de ingewikkelde kwestie wat gewoon en normaal is. Het is moeilijk te omschrijven, is voor iedereen wat anders. En alsjeblieft niet zeggen dat gewoon en normaal betekent dat je onopvallend bent, want niemand is dat.
Waakzaamheid is geboden wanneer iemand zégt niet gewoon en normaal te zijn. Laatst was ik ergens waar een middelbare dame die zich in veel kleurrijke kleding had gehuld, me vrij snel na onze kennismaking toevertrouwde: “Ik ben eigenlijk een heel gekke meid.” Ik wist mijn paniek te verbergen, maar was opgelucht dat ik in vier, vijf stappen bij de deur naar buiten kon zijn. Gekke meiden kunnen woest aantrekkelijk zijn, maar ze moeten het alsjeblieft niet van zichzelf zeggen.
Mijn ouders waren gewone, normale mensen, maar door hun vriendelijke bescheidenheid ook weer niet. Toen ik erg jong was, kwam bij ons thuis veel bezoek dat in mijn herinnering niet gewoon was, mensen vol geestige verhalen, mensen uit de kunstwereld. Dat ze er waren was de normaalste zaak van de wereld. Ik dacht: zo tintelend moet het leven zijn. Graag had ik mijn ouders er nog van alles over gevraagd.