Onrecht

Op de radio hoor ik een gesprek met een zanger van het levenslied. Zijn naam verstond ik niet, er zaten veel letters in. Hij maakt deel uit van een beroepsgroep waarmee ik maar een dunne band heb. Dit is geen waardeoordeel, het genre ligt me niet zo. Dat wil niet zeggen dat het aan me voorbijgaat. Misschien zou ik dat graag willen, maar het is onmogelijk.
Als ik zo’n interview hoor of lees, valt het me op dat de zanger altijd klaagt. Uiteraard vindt hij dat hij daar reden voor heeft. Ik schrijf nu wel `zanger’, maar er zijn natuurlijk ook zangeressen van dit repertoire, maar die hoor ik minder klagen. Kan ook aan mij liggen, misschien let ik niet goed op.
De klacht is vooral dat het levenslied op de Nederlandse radio wordt genegeerd. Op televisie ook. Terwijl er toch miljoenen liefhebbers zijn!
Miljoenen liefhebbers, dat is niet niks, wat is er dan te klagen? De miljoenen liefhebbers weten heel goed waar ze hun favoriete levensliederen kunnen beluisteren, anders zouden ze geen liefhebbers kunnen zijn. Het kan best zijn dat er iets mis is met die redenering, maar ik heb zo gauw geen andere bij de hand. De levensliedzangers spreken van onrecht. Dat is echt het woord, onrecht.
Ik luister meestal alleen maar naar Radio 1. Toch ken ik veel levensliederen. Ik kom op plaatsen waar ze ten gehore worden gebracht, broodjeszaken, sommige winkels en cafés en ja, in het tuincentrum waar ik weleens moet zijn, tegen mijn zin. Op weg naar een plant dien ik eerst een traject te overbruggen langs geurkaarsen en stuitende meuk en ondertussen zingt een zanger nat over zijn grauwe verdriet, jij dit en jij dat, jij hebt het allemaal gedaan. Het enige wat ik denk is: het is allemaal beleving,