Onrustig

Woord dat ik vorige week voor het eerst hoorde: thuiswoonschaamte. En bij die eerste keer dacht ik meteen: als je je thuis thuis voelt, waarvoor zou je je dan schamen? Maar dat is te kort door de bocht. Het zijn jongvolwassenen die noodgedwongen nog of weer bij hun ouders wonen en voelen dat ze niet voldoen aan een sociale norm: als je in de 20 bent, moet je toch op jezelf kunnen staan? Ik heb makkelijk praten, maar waarvoor zou je je moeten schamen? Iedereen met wie je te maken hebt, kan weten dat je het liever anders had. De tijd werkt helaas niet mee.
Ik was puber in een wereld die dynamisch en wonderbaarlijk aan het veranderen was. Nieuwe muziek, nieuwe idealen, de jaren na de oorlog waren enorm voorbij en de verbeelding had de macht overgenomen. Ik wilde hartstochtelijk aan die nieuwe tijd meedoen, maar ja, te jong.
Leerplichtig bovendien, met bergen huiswerk. En ’s avonds op tijd thuis zijn voor het eten en voordat je aan tafel sjokte, handen wassen graag. 
Als ik foto’s zag van de hippies in San Francisco die uitbundig de Summer of Love vieren, wist ik zeker dat ik daar ook moest zijn, maar ik zat muurvast aan veel te veel praktische bezwaren. Thuiswoonschaamte, het woord bestond nog niet, maar met terugwerkende kracht besef ik dat ik daardoor onrustig sliep, in de ban van wilde plannen die gedoemd waren een doodlopend leven te leiden.
Gisteren herdachten mijn zusjes en ik dat onze moeder 8 jaar geleden overleed, vroeg op een zonnige ochtend, 90 jaar oud. Ben blij dat ze nooit op de hoogte is geweest van het verschijnsel thuiswoonschaamte. Waarschijnlijk had ze ook wat gevraagd over ons thuis vroeger, misschien licht bezorgd, maar dat hoefde natuurlijk niet.