Ontbijt

Ben laatste tijd vaak onderweg, meestal per trein. En ondertussen heb ik ook veel te doen, daarom ga ik in de 1e klas zitten, met laptop, liefst in de stiltecoupé, maar die stilte is soms alleen maar theoretisch. Ik moet er wat van zeggen en dikwijls lukt me dat, maar verlegenheid kan me in de weg zitten. Is niet alleen verlegenheid, maar ik wil ook niet wijsneuzerig doen, kom op, ik leef in een dynamische wereld waarin voortdurend wat aan de hand is en iedereen op alles moet reageren, want als je dat verzuimt, bén je er eigenlijk niet. Veel mensen zijn vooral reagerende mensen in plaats van veroorzakende, ik moet me niet aan de zijlijn ophouden. Als ik stilte om me heen wil, moet ik thuis blijven en dat wil ik ook graag. Maar met wat er in mijn werkkamer gebeurt, moest ik afgelopen weken vaak naar buiten.
Als ik de 1e klas-coupé binnenkom, zie ik meteen wie er geen vervoersbewijs voor heeft. Is geen waardeoordeel, ben alleen altijd benieuwd naar hoe het gaat als de conducteur ter plekke komt.
Gisteren, op weg naar Maastricht, in de stiltecoupé, zie ik bij binnenkomst een man van wie ik meteen weet dat die herrie gaat maken. Is hij al mee bezig. Hij telefoneert hard met een persoon die aan het ontbijten is. Ze bespreken de details van dat ontbijt. En dan zegt hij: “Ja, als ik iets doe, doe ik het goed.” Daarna een vreugdeloze lach.
Ha, de conducteur. De telefoneerder rijdt zwart. Conducteur is vriendelijk, er komt een transactie tot stand. De man blijft zitten.
Hij meldt dat aan zijn ontbijtcontact: “Ja, ik zit lekker in de stille 1e klas. Je weet: als ik iets doe, doe ik het goed.” Weer die lach.
Zeker 20 kilometer denk ik daarover na zonder dat ik weet waaróver ik nadenk.