Ontbijten

Wie mij kent, weet dat ik nooit zal zeggen dat vroeger alles beter was. Ook niet iets minder dan alles. Nee zeg. Vroeger bestaat nauwelijks. Ja, in herinneringen, maar als je je iets sterk herinnert, gebeurt het nu weer, misschien niet zo als toen, maar in ieder geval in je hoofd. Het gaat niet helemaal op wat ik nu schrijf, beetje kort door de bocht, maar toch beleef ik het zo min of meer.
Natuurlijk denk ik soms aan iets van lang geleden dat nooit meer terugkomt. Ik noem wat simpels, want voel vandaag een licht verlangen naar wat simpels. Als mijn moeder tegen me zei: “Wil je even naar de bakker gaan”, wist ik wat me te doen stond, een brood kopen, gesneden. Twee mogelijkheden: bruin of wit. De bakker had ook rogge- en krentenbrood in zijn winkel en koekjes en in een kleine vitrine punten gebak en dat was het. Niemand vond dit aanbod beperkt of armzalig. We weten dat dit veranderd is.
In het begin vond ik het aanstellerij, maar nu ben ik helemaal gewend te zeggen dat ik een in een houtoven gebakken speltbrood met zonnepitten en Toscaanse gerstsmaak wil. Zo’n bestelling komt er soepel uit, maar altijd denk ik even aan de dagen van toen: “Wil je bij de bakker een halfje bruin halen.” Het was ook altijd mooi weer en mensen op straat zongen vrolijke liedjes.
Ik lees dat de top van Albert Heijn op zoek is naar nieuwe, onderscheidende producten. Of niet alles wat we willen daar in de schappen te vinden is. Nooit hoor ik er iemand over klagen. Maar er komt groentebrood. Echt waar! Drie smaken. De top van Albert Heijn verwacht het meest van brood met broccoli en spinazie. Als vrienden die bij mij komen ontbijten, hierom vragen, moeten ze hup naar buiten en opnieuw aanbellen.