Ontdekkingsreizigers

Magische naam, Reinier Paping. Als het begin te vriezen, denk ik meteen aan hem. Na zijn overlijden maandag werden de bekende beelden weer uitgezonden, 18 januari 1963, een barre winterse dag. Destijds keek ik bij een vriendje thuis, we hadden nog nooit zoiets gezien. 
Ik was een maand daarvoor tien geworden, hij werd het wat later dat jaar, maar zonder het te zeggen wisten we zeker dat dit allemaal niet voor ons was weggelegd, twee beetje verwende jongetjes uit Nijmegen. Dat laatste hadden we nog nooit toegegeven, maar kijkend naar Reinier Paping en natuurlijk ook de andere schaatsers, werd dat meedogenloos duidelijk. Natuurlijk kan er nog heel wat in je leven veranderen als je pas tien bent, maar dat rauwe ijs, de grimmige wind die dunne sneeuw opjoeg, de loodgrijze hemel, het was allemaal té adembenemend. 
Huiverend gingen we af en toe verzitten, maar we konden niet ophouden met kijken. We speelden vaak Winnetou en Old Shatterhand en waren best ambitieus, misschien werden we wel ontdekkingsreizigers of kregen we een rol in legendarische films, misschien gingen we in een bandje spelen als The Beatles, dat soort perspectieven, maar wat Reinier Paping daar aan het doen was, nee. Zo nu en dan kwam de vader van het vriendje de kamer binnen. Die zei vaak dat we `flinke Hollandse jongens’ moesten worden. Naar het televisiescherm wijzend: “Die Paping eet iedere dag een bord Brinta met rookworst.” 
Later vroeg ik me af hoe hij dat wist, want over Reinier Paping was toen haast niets bekend, maar hij zei het echt. 
Moesten wij dat voortaan ook? Gelukkig vond mijn moeder het onzin. Gisteren las ik in een artikel over Paping dat het alleen Brinta was. Niks rookworst. Luchtte toch op.