Onthouden

Gisteren maakte ik afspraken over de kerstdagen. Wanneer, bij wie, wat zelf mee te nemen, cadeautjes of geen cadeautjes? Het is niet zo dat ik het gevoel heb dat het nog maar kort geleden is dat ik de vorige keer die afspraken maakte. Wel dat het wat mij betreft best nog even mag duren voor het zover is. Is het verzet? Ik weet het niet. Ik houd van dat soort dagen, maar moet me er nog gezellig op gaan verheugen.
Hetzelfde geldt voor de Sinterklaastijd. Het gaat er niet om hoe ik denk over invulling – dát is het woord geworden- van het feest en of ik voor of tegen traditionele Zwarte Pieten ben, maar er is zo vaak over gepraat, fel en doodernstig, dat de feestelijkheid van de periode is verschraald. Je kunt het er niet meer over hebben zonder meteen met een stevige, genuanceerde mening op de proppen te komen. Gisteren las ik dat de landelijke intocht op 18 november in Dokkum is. Was ik vergeten, terwijl ik zulke informatie normaal opsla, al was het alleen maar om voor mezelf het verloop van het jaar in beeld te krijgen.
Er gebeurde wel iets anders toen ik dat las en dat was een sensatie die me beviel, omdat ik altijd geïnteresseerd ben in de werking van het geheugen. Bij het lezen van het woord Dokkum dacht ik onmiddellijk aan Bonifatius. En ik heb het écht niet opgezocht, maar ik dacht erbij: in 754 bij Dokkum vermoord. Geleerd op de lagere school, laten we zeggen in 1960. Dat hoorde je te weten, hoorde bij de geschiedenis van Nederland en ook bij de godsdienstles. Ik zie ook nog het plaatje voor me: een oude man weert met een grote bijbel bijlslagen af. Waarom we dat moesten weten, geen idee. Ik heb niet eens mijn best gedaan het te onthouden, het onthield zichzelf.