Ontmoetingen

Paar jaar geleden bezocht ik in Denemarken het Louisiana Museum of Modern Art, in de buurt van Kopenhagen. Denemarken vind ik een mooi land, maar niet echt spectaculair, wat ook niet hoeft, maar dat museum is dat wel. 
Er was daar een zaal met maquettes van steden van de toekomst, gemaakt door internationale architecten. Het klimaat verandert de wereld, maar verandert wat we op de wereld laten gebeuren mee met die ontwikkeling? In de dromen van de architecten wel. Luchtige hoogbouw waarin veel essentieel groen zit verwerkt, op daken, balkons en tegen de muren, auto’s buiten het centrum, meer dan genoeg ruimte voor voetgangers en natuurlijk meer parken dan er nu zijn – ik ben een enorme liefhebber van parken en stelde me opgetogen voor hoe ik daar liep. 
Ik bezag het allemaal met warme belangstelling. Paar jaar geleden was ik jonger dan nu en toch dacht ik: op die manier zie ik het tijdens mijn leven niet meer gebeuren. Heb ik vaak gedacht en bijna even vaak was dat onzin, er wordt veel meer bewerkstelligd dan je voor mogelijk durft te houden. Wéér citeer ik mijn moeder: “Wat kunnen ze toch veel, jongen.”
Ik dacht aan wat ik in dat museum zag toen ik las over de plannen voor Arnhem. Wethouder Cathelijne Bouwkamp zet haar schouders eronder. Meer bomen, ja, ligt voor de hand, maar ook schaduwroutes en koelteplekken, tegen de hitte die ons te wachten staat. Ik denk meteen aan neoromantische ontmoetingen op een koelteplek, waar je dan via een schaduwroute heen loopt, tussen de platanen, langs een dun stroompje kabbelend water. Heb koude champagne en broodjes krab bij me. 
In mijn fantasie tintelt het begin van een roman die best eens zinderend zou kunnen worden. O, Arnhem!