Ontspannen

In sommige kranten stond dat James Last deze week in Palm Springs overleed. Dat is in Californië. Maar het is Palm Beach in Flordida. Niet dat het belangrijk is, maar Florida is een betere omgeving voor de befaamde orkestleider. Niet alleen orkestleider, maar nog een heleboel meer. Deze dagen kwamen weer wat flarden van zijn muziek voorbij, want zo gaat dat dan, en ik besefte dat ik er nooit naar geluisterd heb. Ik hoorde haar wel, maar dat is iets anders dan luisteren. Ik ging niet zover dat ik de woordspeling `James Overlast’ uitsprak, want dit soort woordspelingen vind ik even erg als de muziek waarover het hier gaat. Last werkte samen met de pianist Richard Clayderman. Die heette hier, jawel, Kledderman. Wat ik wel erg goed vond, was de manier waarop James Last dirigeerde. Daar kon ik geconcentreerd naar kijken. Onaards ontspannen stond hij voor zijn orkest, hij bewoog nauwelijks, zijn rechterhand minimaal. Toch gebeurde er wat hij wilde. Fascinerend! Ik dacht: als ik ooit ergens leiding ga geven, moet het zo gebeuren, nauwelijks merkbaar, vederlicht swingend. Maar ja, het is er helaas nooit van gekomen. In mijn omgeving luisterde bijna niemand naar de muziek van James Last. Alleen de vader van een vriend. Als de sfeer daar gezellig was – dat woord is belangrijk: gezellig – en die vader meer dan een paar glaasjes jenever had gedronken, moest er een elpee van James Last op de draaitafel. Ik herinner me `James last op klompen’, een soepele aaneenschakeling van degelijke Hollands repertoire. De vader van de vriend stak dan zijn wijsvingers in de lucht, op hoofdhoogte, en die vingers bewogen ritmisch met de muziek mee. Zijn gezicht viel bijna uiteen van gelukzaligheid. Hij beleefde topmomenten. Alles wat buiten deze momenten om aandacht vroeg, bestond even niet meer. Ook de tijd raasde niet voort. Ik vond toen dat de muziek van James Last beslist een functie had.