Ontspannen

Een vrouw loopt op straat met welluidende stem een lied te zingen. Ze ziet er vrolijk uit en heeft witte zomerkleren aan. Haar blonde haar schiet alle kanten op. Opvallende verschijning. Voorbijgangers kijken verbaasd op, stoten elkaar aan. Mooi aan haar vind ik dat het haar niets kan schelen. Ze zingt gewoon lekker door en beweegt zich licht swingend voort. Liefst zou ik nog even achter haar aan lopen, maar dat doe je niet. Ja, waarom doe je dat niet? Omdat het misschien een beetje raar is. In principe houd ik daar best van, maar toch voel ik al snel lichte schaamte, heb ik last van de vraag wat `de mensen’ ervan zullen denken. Met warm weer in korte broek door de supermarkt lopen vind ik al een hele beslissing.
Ik zit een artikel te lezen over spirituele methoden je te ontspannen. Een ervan is het `bosbad’, wat kort door de bocht wil zeggen dat je met andere aandacht dan anders door een bos loopt, graag langzaam. Ook op een andere manier. Beste is op blote voeten, want zo verken je de grond beter. 
Ik moet mijn zintuigen activeren. Goed ruiken. De wind voelen. Af en toe door mijn handen-als-verrekijker kijken, iets wat ik haast nooit doe, ja, in mijn kindertijd toen we cowboytje en indiaantje speelden en de eindeloze prairie inspecteerden. Dan keek ik door een verrekijker die ik niet had.
Tijdens het bosbad moet ik ook lichaamsdelen benoemen en me afvragen wat die allemaal meemaken tijdens de wandeling. Op dit punt vraag ik me vooral iets anders af: wat `de mensen’ denken als me daar zien staan, op blote voeten, mijn handen-als-verrekijker voor mijn ogen, terwijl ik, automatisch haast, het lied Hoofd, schouders, knie en teenzing.
Heb nog een lange weg te gaan!