Ontspannen

In een volle trein voel je sterk dat je deel uitmaakt van een gecomprimeerde samenleving in beweging. Dat het erg vol is, zie je niet alleen, het wordt ook bij ieder station omgeroepen: `U merkt dat het een volle trein is’ gevolgd door het verzoek de bagage niet in het gangpad te zetten of op de zetel naast je.
Als je in zo’n trein naar de wc loopt, krijg je een ouderwets campinggevoel: iedereen weet wat je gaat doen, je gaat niet zomaar aan de wandel. Ik probeer er geen last van te hebben en kijk érg ontspannen. De trein beweegt zo nu en dan hobbelig, ik moet me dus vaak aan de bovenkant van een stoel vasthouden, want ten val komen in een volle trein kan de rest van de dag duchtig bederven. Is me weleens overkomen toen de trein plotseling remde. Ik werd door wel drie mensen teer overeind geholpen: `Gáát het? Gáát het wel met u?’ Is goed voor je karakter.
Toen ik terugkwam van het treintoilet, stond de conducteur bij mijn zitplaats. Op het tafeltje lag het boek dat ik aan het lezen was. En mijn sjaal. Misschien dacht de conducteur dat ik een zwartrijder was en me uit de voeten had gemaakt, toen ik hem in de coupé hiernaast iedereen een héél goedemorgen hoorde wensen.
Ik stak dus ontzettend gezagsgetrouw mijn vervoersbewijs omhoog.
De conducteur zei luid: `Ja, ik zag hier een boek en een sjaal liggen en dacht: hier hoort vast iemand bij.’
Het werd wat stiller in de coupé, wat vaker gebeurt wanneer zich tussen conducteur en reiziger een gesprek ontspint waarvan het niet duidelijk is hoe het afloopt.
De conducteur zei, nog steeds hard: `U had hoge nood, begrijp ik.’
Ik zag dat mijn medereigers aandachtig mijn kant op keken, benieuwd naar mijn reactie. Wéér: goed voor je karakter.