Ontspanning

Nu ik een tijdje in het dorp aan zee ben, ga ik er graag vroeg op de dag heen, naar de zee dus. Voor een frisse duik. Daarna even op het strand liggen om op te drogen en naar de horizon te staren, terwijl ik ongericht aan dingen denk waaraan je denkt wanneer je naar de horizon staart, geen gedachten die je meteen kunt vangen, ze drijven met het ritme van de golven alle kanten op. Zelf verdwijn je volgzaam in die zachte chaos. Hoort allemaal bij de frisse duik.
Verder ben ik niet zo van het strand. Kort samengevat: te veel zand. 
Soms ga ik toch later op de dag en dat is om de samenleving te bestuderen. Die wordt op het strand anders zichtbaar dan elders. Weer korte samenvatting: alles boeit me.
Je hebt de ervaren strandgangers, die routineus arriveren met efficiënte bagage, tas met handdoeken, parasol, stoeltjes, koelbox. Binnen een paar minuten hebben ze zich gevestigd. Alsof ze er wonen.
Maar voor de meesten is het gedoe waaraan te zien is dat het hen best moeite kost het er allemaal voor over te hebben, maar ze kunnen niet meer terug. En altijd is er eentje die zich tegen de komende ontspanning verzet: `Ik zei toch dat we éérder hadden moeten gaan!’
Dan het insmeren dat vooral fascinerend wordt wanneer iemand daarbij moet helpen, `de rug’. Mannen doen dat anders dan vrouwen, meestal met tegenzin, sommigen alsof hun vrouw een in te vetten vijandelijke mogendheid is. Ondertussen kijken ze naar de zee die vrijheid symboliseert en eindeloze onbegrensdheid. Na het insmeren bestuderen ze grimmig zuchtend hun handen die ze in het water moeten schoonspoelen voordat ze die voor wat anders kunnen gebruiken, bijvoorbeeld een greep in de koelbox.
Altijd weer die vraag: hoe te leven?