Ontwend

Van vogels weet ik helaas niets, behalve dat ik ze graag hoor en er graag naar kijk. Mooie momenten op de zondagmorgen vind ik rond een uur of acht aan de keukentafel zitten en naar het radioprogramma Vroege Vogels luisteren. Vooral wanneer er overgeschakeld is naar de vrije natuur waar een vogelkenner wacht op de komst van een bepaald vogeltje. Je hoort de geluiden van de andere vogels, maar nog niet dat van het betreffende vogeltje. De vogelkenner spreekt op fluistertoon tegen de verslaggever van het programma, nog zachter dan op fluistertoon. 
Alles hoort bij de stilte op een vroege zondagochtend. Ik zit aan de keukentafel, durf me nauwelijks te bewegen en het is net alsof ik daar ook ben, ergens in een weiland wachtend op een vogeltje. Ondertussen denk ik ook aan zondagen van lang geleden, toen ik logeerde bij mij grootouders die in een klein Brabants dorp woonden, tegen de grens van Zeeland. Die tijdloosheid, de ochtendzon, de vogels, de geur van het land. Ik was daar weer, terwijl ik ook wel wist dat ik aan mijn keukentafel zat op 5 mei 2019. 
Hoe vaak heb je in je leven dat je denkt: dit mag nooit voorbijgaan? Gisterochtend.
En toen knalde ineens het ochtendnieuws uit de radio. Het eerste bericht was dat het niet de bedoeling was dat er lachgas meegenomen of verhandeld werd op de bevrijdingsfeesten. 
Op de keukentafel ligt een artikel dat ik van plan was daar te lezen. Het gaat over de etiquette rond het gebruik van smartphones. Er komt een wetenschapper van de Universiteit Utrecht aan het woord. Ze verklaart waarom we de hele tijd die smartphone pakken: “We zijn ontwend om lang met onze eigen gedachten opgezadeld te zitten.” Het woord `opgezadeld’ lijkt me niet goed.