Ontzag

Soms kan een herinnering tegen je aan spatten. Je bent er niet op voorbereid en ineens is die er. Stel dat V&D inderdaad verdwijnt, wat vind ik daar dan van? Dat zat ik me af te vragen, niet krachtig, maar nogal vaag, want de afgelopen twintig jaar kwam ik er zelden. Niet dat ik het een vervelende winkel vind, maar je moet er wel iets te zoeken hebben. In mijn gedachten liep ik als kind door mijn geboortestad Nijmegen, met mijn moeder, op weg naar V&D, want mijn moeder kwam er graag. Ze zei ook nooit V&D, maar sprak de namen volledig uit: Vroom en Dreesmann. Misschien hield ze net als ik niet van afkortingen. Ja, daar is die dus, die herinnering: ik sta voor het eerst op een roltrap. En ik voelde ontzag voor deze uitvinding. Voor de goede orde: tweede helft jaren vijftig in de vorige eeuw. Ik merk het hier vaker op: het leven gaat zo snel dat het echt niet lang geleden is. Mijn moeder vindt de roltrap al de gewoonste zaak van de wereld, ik niet. We staan er naast elkaar op, zij houdt mijn hand vast. Het is voor het eerst dat ik me verplaats zonder dat ik daarvoor iets hoef te doen, behalve de hand van mijn moeder vasthouden. Ik zeg het in mijn woorden van nu en misschien klinkt het vreemd, maar voor het eerst voel ik ook dat ik deel uitmaak van een nieuwe tijd, een tijd waarin alles mogelijk wordt. Ergens in die tijd gaat de eerste spoetnik de ruimte in. Daar werd bij ons thuis met bewondering over gesproken. `Over een jaar of tien gaan we gewoon naar de maan.’ En ik dacht: het begint met een roltrap.