Onuitstaanbaar

De eerste vraag die in de Nationale Wetenschapsquiz wordt gesteld, is al gepubliceerd, met medeweten van de makers – het is dus geen lék. De quiz wordt op kerstavond uitgezonden, ik hoop dat ik kan kijken, maar tijdens die dagen weet je niet meer wat kan en wat niet: net als iedereen word ik dan ook geleefd – daar heb ik bezwaar tegen, maar met zo’n bezwaar kun je nergens heen. Je kunt je hooguit voornemen volgend jaar álles anders te doen, bijvoorbeeld geen énkele afspraak op de kerstdagen te maken, te beginnen bij kerstavond. Maar ja. Hoe dan ook: graag kijk ik zo’n quiz in gezelschap, in de hoop dat ik zo snel mogelijk goede antwoorden kan geven. Dus dat iedereen nog zwaar zit na te denken en daar kom ik al, beetje nonchalant liefst. Heb ik altijd met quizzen waarin het om kennis gaat, vooral bij Twee voor Twaalf. Moet onuitstaanbaar voor de anderen zijn. En eerlijk gezegd vind ik mezelf ook onuitstaanbaar, maar ik kan het niet helpen. Ik speel graag Triviant, maar niemand wil met mij, om die reden dus. Snap ik. Misselijk makend fanatiek ben ik. En wat bij dit spel ook heel erg is: ik ga anderen hélpen, niet echt om ze te helpen, maar om te laten merken dat ik het wel weet. Normaal heb ik in gezelschap helemaal niet veel praatjes, althans voor zover ik dat weet, maar als het om kennis gaat, ver-schrik-ke-lijk. De eerste vraag van de Nationale Wetenschapsquiz: `Als je Spa rood in een glas giet waar je net witte wijn uit hebt gedronken, zie je geen bubbels. Hoe komt dat?’ Ik hoop nu maar dat mijn intimi deze vraag niet hebben gelezen. Die kans is groot, want ze houden zich gelukkig niet zo bezig met dit soort dingen. Weet ik het antwoord op die vraag? Nee! Ik snap de vraag wel (soms is dat niet het geval, maar dat houd ik voor me), maar heb verder geen idee. Ik moet iemand bellen die Alles weet, maar zo’n bedelend gesprek stemt me neerslachtig. En vol faalangst.