Onvergetelijk

Het probleem lijkt dit jaar groter dan eerder: familie en Kerstmis. Nog nooit las ik er zo veel over. Ook op de radio hoorde ik nogal wat kalmerende adviezen. 
Zolang ik me kan herinneren is er altijd gedoe. Wie wel uitnodigen en wie niet? Moeten we oom Bert niet uit de buurt van de kerstboom houden? Zeg, je gaat toch niet te veel drinken. Misschien is ook dát een vorm van folklore. Dit jaar is het echter menens, een nationale kwestie. Komt ook doordat we graag iets hebben waarover we intens kunnen praten. 
In een radioprogramma was er een vrouw die zei dat haar vader tijdens het kerstdiner altijd hetzelfde verhaal vertelde en dat iedereen daar genoeg van had. Het speelde zich af in de Eerste Wereldoorlog, in de loopgraven. Het was me onduidelijk of die vader daar ook gevochten had, wat natuurlijk voor het verhaal iets uitmaakt, terwijl het ook niet strikt noodzakelijk is. In de kerstnacht begonnen, daar in die loopgraven, de Duitsers Stille Nachtte zingen en de Engelsen, aan de andere kant, deden dat ook. Die vader was daarvan onder de indruk, vandaar. Toen hij dood was, nam die vrouw, zijn dochter het over, en vertelde ze tijdens elk kerstdiner dat haar vader dat vroeger vertelde. Haar kinderen hebben daar een beetje genoeg van, net zoals zij met haar vader. Misschien geef ik het niet goed weer, maar daar kwam het volgens mij ongeveer op neer. Toch geen bijtende kwestie. Sommige verhalen kunnen niet vaak genoeg verteld worden. “In die dagen…” Zo begint het kerstevangelie van Lucas. Ik weet wat er komt, maar luister toch aandachtig. 
Een kerstdiner kan onvergetelijk worden als iedereen de kans krijgt een verhaal te vertellen dat telkens weer om woorden vraagt.