Oogst

Aan het tafeltje naast me hebben twee mannen het ernstig over wijn: “Weet je dat er nauwelijks meer Chablis te krijgen is?”
De ander legt uit dat het door de slechte oogst in Frankrijk komt: “Ik kon nog wel een paar doosjes Sancerre op de kop tikken.”
Het is een café met veel ramen. De ochtendzon schatert naar binnen. Ik lees een krant, espresso erbij, croissantje en een glas `dagsap’, bestaande uit kokos, ananas en peren, je wordt er enorm gezond van. Dat van die oogst in Frankrijk wist ik niet. Het is, geloof ik, allemaal onze eigen schuld.
Dan komt er een vrouw binnen. Ze ziet er schraal en vaal uit, maar ook monter. Het is ook aan haar te zien dat ze een lange weg achter de rug heeft, uit een land in de verte waar het onveilig is. Dat laatste denk ik omdat je aan steeds meer mensen kunt merken dat ze zijn vergeten wat het is, de omhelzing van veiligheid. 
Ze heeft een prachtige, flinterdunne jurk aan.
Ze loopt kordaat naar de bar waarachter een grote, vol getatoeëerde man geconcentreerd glazen staat te spoelen. Duurt even voordat hij de vrouw in de gaten heeft. Ze wacht glimlachend op dat moment. Dan zegt ze, in tastend Engels, dat ze werk zoekt. Of ze hier terecht kan? 
De man vraagt of ze Nederlands spreekt, een overbodige vraag, ook omdat zeker drie mensen die in dat café oberen, Engelstalig zijn.
De vrouw zegt dat ze geen Nederlands spreekt, maar het graag wil leren, ook omdat ze het een wondervolle taal vindt.
Van een schap achter hem pakt de man een kaartje. Hij geeft haar dat en zegt dat ze het nummer moet bellen dat daarop staat.
Blij bedankt de vrouw hem.
Duidelijk een kansloze gang van zaken. Met doffe tegenzin stel ik het vast, midden in de mislukte zonnige wereld.