Oor

Voor de haringkraam zag ik een man een mooi oud gebaar maken. Hij had de haring naar binnen laten glijden, depte met een servetje zorgvuldig zijn lippen en – nu komt het gebaar – liet toen de uitbater het oké-teken zien door met de toppen van duim en wijsvinger een rondje te vormen.
In een restaurant zijn er nog steeds mensen die een schrijfgebaar maken om te kennen te geven dat ze de rekening willen hebben. Ook erg goed.
Gisteren stond ik op een vol perron te wachten op een trein die misschien niet meer zou komen. Er klonken de hele tijd omroepberichten, want er was van alles mis op en rond de rails. Ik besloot een tijdje geleden me er niet meer over op te winden en lekker nieuwsgierig te zijn naar wat me ging overkomen, naar onverwachte kleine avonturen.
Tijdens het zoveelste omroepbericht dat door een remmende trein bij een ander perron slecht verstaanbaar was, bracht een man naast me zijn open hand achter zijn oor en duwde de oorschelp een beetje naar voren, terwijl zijn hoofd meeging in die beweging. Dat gebaar zie ik steeds minder, misschien omdat veel mensen steeds minder geïnteresseerd zijn in wat er tegen hen wordt gezegd, maar in de eerste fase van mijn leven was het vaak aan de orde. Uiteraard wanneer ik niet duidelijk genoeg sprak. Ik was dikwijls een wat zenuwachtig kind en in die stemming praatte ik te snel. Die hand achter het oor maakte het er niet beter op.
Tijdens mijn leerplichtige jaren kwam die hand ook in actie wanneer de leerkracht me op een fout antwoord betrapte en me zo in de gelegenheid stelde de fout te corrigeren.
Op het perron hebben de hand en het aandachtige oor geen zin, maar ja, je moet wat: doen wat je kunt om het allemaal te begrijpen.