Oorlogsheld

Misschien is het bij alle kappers zo, maar met de mijne heb ik het nooit over haar. Niet dat ik er graag over praat, nee zeg, maar daarvoor ben ik daar wél.
Mijn kapper houdt van opera’s, mannen en boeken over de verhouding tussen lichaam en geest. De volgorde van deze voorkeuren wisselt. Als ik er ben, spreekt hij vooral over het laatste. 
Gisteren niet. Gisteren was de landelijke politiek het hoofdthema, een onderwerp dat we beter kunnen mijden. Hij is er altijd kwaad over. Het gevolg is dat hij zijn knipwerkzaamheden staakt, afstand neemt van mijn hoofd en vervolgens in een alle kanten op spattend betoog verdwaalt.
Gisteren zei hij dat hij in het praatprogramma op zondagochtend Gijs Tuinman had gezien, de oorlogsheld met wie we in een interview in deze krant konden lezen, ook gisteren. Hij staat 3 op de BBB-kieslijst, maar vindt het niet nodig dat je op hem stemt, wat op zijn minst een opvallend standpunt is. Mijn kapper is daarvan niet op de hoogte en stemt ab-so-luut op hem, vooral vanwege zijn uitstraling.
Ik zei: “Dus als we volgend jaar met Mona Keijzer als premier zitten opgescheept, áls, is dat ook jóuw schuld.”
Ik zag haar, óók gisteren, op televisie in het ochtendprogramma en stelde weer vast dat ze toch echt niet de inspirerende bruggenbouwer is naar wie dit land snakt. Ik wilde dat ook tegen de kapper zeggen, maar kreeg daarvoor niet de kans. Hij stopte onmiddellijk met mijn haar en brandde ontremd los over, já, over alles, vooral tegen Rutte.
Het probleem van dat soort onderbrekingen is dat wanneer hij weer aan mijn haar toe is, hij dat behandelt alsof hij er nog niet aan begonnen was. Gisteren werd het daardoor té kort.
Fris koppie, zou mijn moeder zeggen.