Oorvijg

Gek dat ik denk dat ik geen stukje meer moet schrijven over het openbaar gebruik van de mobiele telefoon, terwijl het in veel gevallen een vorm van zachte hufterigheid is. Over andere hufterigheid schrijf ik wel, niet te vaak trouwens, want ik wil het hier graag licht houden. Toch moet ik hier soms wat kwijt over een kwestie waarvan ik last heb.
De mobiele telefoon probeer ik echter te vermijden. Misschien ook omdat ik het een open deur vind daarover te zeuren. Ik heb het liever over oplossingen dan over problemen.
Gisteravond loop ik nog even de supermarkt binnen, dingetje vergeten. Daar winkelt ook een telefonerende man. Zonder dat ik het gesprek volg, hoor ik dat het min of meer over niets gaat. De telefonerende man moet vaak lachen. Ik ben een groot voorstander van de lach, maar niet in alle omstandigheden. Voor de vis hoeft het bijvoorbeeld niet per se. Weet niet waarom, maar volgens mij is dat een plek voor ingetogen gedrag. Komt niet in de man op. Hahahaha, zo staat hij daar, hahahaha. Ik heb zin hem met een kabeljauw een oorvijg te geven. Zie je, dat past helemaal niet bij me.
Achter de kassa zit een bedeesd meisje met zichtbare huidproblemen. Ik heb altijd de behoefte haar teer te omhelzen, maar laat dat uit mijn hoofd, ik ken mijn manieren. Terwijl ze de boodschappen van de telefonerende man aandachtig behandelt, blijft hij schaterend telefoneren.
Nu de oplossing, of een poging daartoe: iedere bezoeker van deze supermarkt trekt bij de ingang een rode kaart uit een fraai rekje. Uiteraard mag je die rode kaart omhoog houden als iemand iets doet waarvan je denkt: doe maar niet. Meestal is de orde kaart niet aan de orde, soms wel. Misschien ontstaat er een gesprek.