Oostzee

Van de stilte van de nacht houd ik zeer, meer nog van de vroege ochtend. Het mooiste vind ik dan ook mee te maken hoe de stilte van de nacht langzaam verandert in een vroege ochtend, met dat aarzelende licht en geheimzinnige blauw in de hemel en dan een kleine wereld die steeds helderder wordt, en ineens groter
wanneer ik de ochtendkranten lees en naar de radio luister. Ik hoorde de presentator tegen de weerman zeggen: “Doe nog maar zo’n dag.” En een uurtje later: “Krijgen we weer zo’n dag cadeau?” Dat enthousiasme begrijp ik, zeker na die kille maanden. 
Maar wat ik altijd heb is dat het mooie weer me ook kan bedrukken, wat het mooie weer niet valt aan te rekenen, maar het gaat me om onze omgang ermee. 
Zondagmiddag was ik bij een gebeurtenis die niet doorging omdat die zich binnen voltrok, nou ja, binnen, in een café met allemaal open deuren en ramen. Er zouden schrijvers optreden en musici, niet de minste, maar, zo zei de uitbater van het café. `het heeft geen zin, want iedereen wil buiten zitten’. Ik belde een vriendin die ik ook verwachtte, maar die zei dat ik gek was als ik niet als de wiedeweerga naar een terras fietste, want `iedereen zit hier’. Nu zijn er een paar terrassen waar ik graag ben, kleine, met veel schaduw en bediening die vrolijk is en je niet een uur laat wachten, maar dat zijn niet de terrassen waar iedereen zit. Daar zit je min of meer voor straf, omdat het moet van het mooie weer. 
Ik weet heus wel dat er veel is dat nu eenmaal moet, maar ik ben er zéér tegen wanneer dat is vanwege het mooie weer. Kom op, denk ik dan, het komt alleen maar door een sterk hogedrukgebied met het centrum boven de Oostzee. Laten we ons alsjeblieft niet zo aanstellen.