Opborrelen

Na de persconferentie zaterdagavond ging het in het actualiteitenprogramma uiteraard over wat er allemaal gezegd was en wat de consequenties daarvan waren. We kwamen in een café terecht, item was iets voor vijven opgenomen, dus nog voor de persconferentie, maar het was wel al duidelijk wat ons boven het hoofd hing. Het café is van een man en een vrouw, maar de man was al naar huis. Of de vrouw nu zei dat hij er doorheen zat of dat dat duidelijk was zonder dat ze het hoefde te zeggen, weet ik niet meer. Ik was onder de indruk van haar, want ze probeerde dapper te kijken en te praten, maar het was voel- en zichtbaar dat één klein vraagje die pogingen om zeep zou helpen. Vraagje kwam. Ze wendde haar gezicht af en huilde hulpeloos in haar handen. Ze was niet woedend, er was alleen maar verdriet. Ze huilde namens veel ondernemers die deze periode zo nodig hebben, de feestdagen van het schrale jaar 2021.
Ik zal aan deze vrouw denken als ik merk dat ik ga zeuren over wat er allemaal niet mag. Gelukkig weet ik ook dat het nauwelijks in me zit. Tijdens mijn opvoeding begreep ik dat zeuren geen zin had, zéker niet over situaties waaraan niets te veranderen viel. Door erover te zeuren werd het alleen maar erger. Eén keer zeuren lucht misschien even op, maar daarna is het alleen maar hinderlijk en tijdverlies. Omdat er veel niet mag, hebben we meer tijd dan voorheen, maar dat wil niet zeggen dat je daar morsig mee om moet gaan. Als ik toch voel dat er een klacht opborrelt (doen klachten graag, opborrelen) denk ik aan de vrouw die huilde met haar handen voor haar gezicht.
Ja, ik heb makkelijk praten, maar met moeilijk praten kom je vaak niet verder. Zak je vooral in weg.