Opdracht

Wat me tot nu toe lukt is dat ik niet met een verlanglijstje in de nerveuze hand een winkel binnen loop en daar verwilderd om me heen kijk. Ik wil niet ogen als iemand die het allemaal niet leuk vindt. Voor zover mogelijk wil er gezellige dagen van maken, hoewel ik blijf zeggen dat we met het woord `gezellig’ behoedzaam moeten omgaan.
Ik leer de verlanglijstjes van buiten en probeer ontspannen door de winkels te kuieren. Bijvoorbeeld door een grote boekwinkel waar ik boek moet kopen over het zuiden van India, een boek met reisinformatie en – tips, een uitgave van Lonely Planet. Ik merk dat ik graag vraag waar ik dat kan vinden. De verkoper knikt aandachtig en sluit even welwillend de ogen. We kennen die gelaatsuitdrukking uit onze kindertijd. Als een volwassene zo naar je keek, wist je dat je prima bezig was.
“Zal ik het boek voor u pakken?” vraagt hij. Ik knik gretig. Even later overhandigt hij het me met een teer gebaar. Per ongeluk informeer ik nog of het er alleen in het Engels is. Dan ga ik het boek betalen. De verkoper zegt: “Ik neem aan dat het een cadeau is.” Ergens in me huist een man van de wereld en die gromt nukkig. Ik zeg zo grappig mogelijk: “U denkt dus: die gaat écht niet naar India.” De verkoper incasseert deze woorden behoedzaam en zegt: “Nee, maar u kwam binnen als iemand met een opdracht.”
Ah, wist ik niet. Ik stel prijs op die indruk, een man met een opdracht, niet altijd, maar sóms. Ik houd niet van de aanduiding `meerwaarde’, maar als je een man met een opdracht bent, straal je meteen enige meerwaarde uit. Zo’n man stoor je niet met vage praatjes over niks. Ik probeer te onthouden hoe ik eruitzag op weg naar een boek over het zuiden van India.