Opdracht

Er is familie uit de Verenigde Staten op bezoek. Die gaat over een tijdje ook weer huiswaarts. Onderwerp Schiphol mijd ik. Zij ook. We horen er natuurlijk vaak iets over, ook zien we beelden in het journaal, maar we zeggen er dan niets over, wat we zo ontspannen mogelijk proberen te doen. Is geheel in mijn geest: geen gepieker voor het zover is. Als je er nu al zenuwachtig van wordt, is het zonde van de tijd die je ook anders kunt doorbrengen.
Gisteren las ik in deze krant de kop: `Chaos op Schiphol: voor wie is voorbereid valt het mee’. Deze woorden hebben mijn diepe instemming. Goede voorbereiding is het halve werk. Geldt min of meer voor alle omstandigheden.
De samenleving is te vol en nooit helemáál sterk georganiseerd. Bijna overal is het wachten geblazen, bij de dokter, in de supermarkt, op de pakjesbezorger, op het terras, op de luchthaven en het station, op vrienden die komen eten en op de oppas voor de kinderen of de hond wachten, voor de ingang van het festivalterrein, op betere tijden.
Beste en essentiële voorbereiding is dat je moet beseffen dat je niet hele tijd moet beseffen dat je aan het wachten bent. Daarvan wordt je humeur kwetsbaar en je uitstraling is niet inspirerend, wat lastig kan zijn als je in gezelschap bent.
Als ik opper een boek bij je te hebben, is dat makkelijk gezegd, want veel mensen zijn daarin niet of nauwelijks geïnteresseerd. Ik stel ook weleens voor een probleem in gedachten te nemen en daarvoor minstens één oplossing te bedenken, maar daarvan kan je stemming gehavend raken.
Wat mij helpt, behalve een boek, is de opdracht aandachtig om me heen te kijken en minstens drie details te zien waarom ik moet (glim)lachen. Zijn er áltijd!