Opdrinken

Van spreekwoorden en gezegden houd ik niet, zeker niet wanneer die over het weer gaan, wat ook komt omdat ik het niet graag over het weer heb. Als iemand zegt “April doet wat hij wil”, gaan die woorden als een vuist in mijn maag tekeer. Ook voel ik lichte schaamte die ik nauwelijks kan verklaren. Waarschijnlijk omdat ik deel uitmaak van een situatie waarin iemand dat parmantig verzucht. 
Toch hoorde ik het me net hardop denken. Ik stelde me de duizenden en duizenden landgenoten voor die niet kunnen wachten tot volgende week woensdag wanneer de terrassen eindelijk weer open mogen. Popelend worden ze wakker en kijken naar buiten: harde regen, ook nog venijnige wind die de regen náár tegen de ramen zwiept. Wat dan? Ja, er toch gaan zitten, want het mág eindelijk weer.
Ik ben bang dat we ons er té intens op verheugen. De overheid schrijft voor dat er maximaal twee mensen uit hetzelfde huishouden aan één tafeltje mogen zitten. Heb je dus lange maanden met elkaar binnen datzelfde huishouden op elkaars lip gezeten en dat moet je ook nog samen op het terras. Ga je vast rare dingen zeggen als “Daar zitten we dan”. Of een keer of twintig herhalen dat het zo `lekker’ is: “Ober, doe nog maar een fles. Ja, graag dezelfde wijn.” Maar je vergeet dat het bijna 18 uur is, dus je hebt dan ook pas laat in de gaten dat je die wijn razendsnel moet opdrinken, anders krijg je met handhavers te maken.
Er is uiteraard ook een vergeten groep en dat is de groep waartoe ik behoor: terraszitters die dat het liefst in hun eentje doen. Beetje om je heen kijken, beetje mijmeren. Maar voor dat individu is geen plaats want alle tafeltjes zijn bezet door mensen uit hetzelfde huishouden.
Niets gaat zómaar.