Open

Terwijl ik regelmatig besef dat mijn hersens een groot deel van de dag rusteloos in de weer zijn, sta ik te weinig stil bij hoe het zit met die activiteit of dynamiek of hoe je het ook moet noemen. Er gebeurt daar van alles, het is het hart van wie ik ben, maar me er in verdiepen, ho maar, niet eens oppervlakkig.
Eerder deze week las ik dat Amerikaanse hersenspecialisten in de gaten kregen welke muziekgolven leefden bij een select gezelschap proefpersonen. Was een nummer van Pink Floyd. Die proefpersonen hadden dat allemaal beluisterd, intensief, en die wetenschappers konden het uit de hersens tevoorschijn halen. Ik vat het zwak samen, maar zo ongeveer.
Dat nummer van Pink Floyd, Another Brick in the Wall, ken ik ook, best goed, maar ik weet niet of het bij me zou kunnen blijven hangen. Van die band kan het alleen Shine On You Crazy Diamond zijn, maar misschien is dat toch iets te complex om zich voorgoed in mijn hersens te kunnen vestigen, terwijl ik er meteen in meega zodra ik de eerste magische tonen hoor.
Waarschijnlijk doen wetenschappers simpele ontdekkingen als ze zich op mijn hersens storten, van die liedjes die meteen enorm onvergetelijk bleken en die zich dagelijks even roeren, zonder dat ik me bewust ben van een aanleiding. Nu ik dit noteer, moet ik ook bekennen dat ik er nooit over nadenk.
I Want To Hold Your Hand, het eerste liedje dat ik van The Beatles hoorde. Of, meer nog, Friday On My Mind van The Easybeats. Of Just A Little Bit Of Peace In My Heart van The Golden Earrings, toen nog met een –s. Allemaal stokoud, er zitten heus ook wel nieuwere in die hersens van mij, maar die ik nu noem, braken iets open, weet niet eens wat. Heeft me optimisme te maken.