Openbaarheid

Bij de bakker komt een man naast me staan en daar is iets mee. Met mij ook trouwens. Met min of meer iedereen, denk ik. Daar gaat het niet om. Hij heeft een geel jack aan en om zijn hoofd een bruine wollen muts met oortjes. Vind ik kinderen altijd grappig staan. Mijn bestelling is in behandeling en nu moet de man kenbaar maken wat hij wil. `Twee saucijzenbroodjes,’ zegt hij. Sympathieke wens. De vrouw achter de toonbank vraagt: `Wilt u ze warm of koud?’ De man antwoordt: `Eet jij ze koud? Nu bekijk ik de man met wat meer aandacht en zie dat er op zijn jack op borsthoogte SLOPER staat. En op zijn rug ook. Vandaar misschien zijn trefzekere reactie. Hij heeft een vriendelijk gezicht waarin felle ogen branden. SLOPER. Waarom zou dat op zijn jack staan? Misschien houdt hij van duidelijkheid en wil hij voorkomen dat we veronderstellen dat hij een ander beroep uitoefent. Bloemist bijvoorbeeld, Wat zou er gebeuren als we op ons allemaal kunnen lezen wat we doen voor de kost. Misschien zouden we dan wat meer aandacht aan elkaar besteden. Dat ik bijvoorbeeld daar bij de bakker vraag: `Wat sloopt u zoal?’ En daarna uiteraard de diepte in: `Geeft dat voldoening? Mij lijkt het wel lekker voor leegte te zorgen.’ Je kunt natuurlijk ook besluiten dat het niemand wat aangaat en dus niet meedoet met die openbaarheid, maar ja, dan denken we natuurlijk al snel dat je iets uitspookt wat het daglicht niet kan verdragen. Iets in de ramkraaksfeer. Of je zet erop: NIKS MEER. En dan de hele tijd vreemd blij en verlicht lachen.