Operette

Dadelijk ga ik in de rij staan bij de banketbakker. Aan de zijkant van zijn winkel staat vanaf vanochtend vroeg het grote luik open. Daarachter zijn de zonen en dochters van de banketbakker met de oliebollen in de weer. Hier in het dorp aan zee worden op twee punten oliebollen verkocht. Die van de banketbakker zijn het populairst. Ik vertrek straks naar mijn woonplaats, maar koop ze hier. Nog nooit maakte ik ze zelf en ik voel dat het er ook nooit meer van komt. Zijn van die kleine zekerheden die nauwelijks betekenis hebben. Op de laatste dag wil ik eigenlijk met grotere zekerheden bezig zijn, maar dat lukt niet zo goed.
De mist die vanaf zee komt, zit ook in mijn hoofd. In die mist zag ik mezelf zojuist op de eerste oudejaarsavond dat ik op mocht blijven. Daarvoor ging ik altijd om een uur of acht naar bed en wekten mijn ouders me rond half twaalf. We hadden net televisie, dus ik zal acht of negen zijn geweest. Er was maar één Nederlands net en daarop was een hysterische operette te zien, maar toch had ik het gevoel deel te nemen aan het volle leven.
De rij voor het open luik van de banketbakker is lang, maar ik vind dat niet erg. Deze dag mag wel iets traags hebben. Laten we daar alsjeblieft niet nerveus van worden. In de zomer staat het luik open voor ijsverkoop. Even denk ik aan de zomer van 2017. Wat mij betreft lijkt die verder weg dan ooit. In maart zal Nederland volstrekt in de war raken, zo in de war dat we vergeten dat de wereld om Nederland heen nog meer in de war is. We zoeken naar een oplossing voor een probleem dat we nauwelijks kunnen overzien. Laten we ervoor zorgen dat onze beste wensen straks iets bemoedigends hebben. Dat het niet alleen woorden zijn.