Opgeblazen

Tot mijn grote vreugde woon ik in een straat waar vaak opnamen gemaakt worden voor een speelfilm. Waarom die vreugde? Natuurlijk vanwege mijn verslaafdheid aan verwondering en ook omdat ik ervan houd als de echte en bedachte werkelijkheid door elkaar heen lopen.
Hier in de straat kijken we nergens meer van op. Ja, soms een beetje, bijvoorbeeld toen er vier Duitse soldaten, zoals die eruitzagen in de Tweede Wereldoorlog, langs onze huizen kuierden terwijl ze gretig broodjes rucola wegwerkten. Duitse film over Anne Frank.
Bijna altijd krijgen we een brief waarin alles wordt uitgelegd, met data en praktische problemen. Aan het eind ervan worden we bedankt voor onze medewerking.
Waarop ik gehoopt had, gebeurt volgende week. Staat in een brief namens regisseur Dick Maas, die bezig is met het vervolg op Amsterdammed uit 1988.
Wij wonen aan een gracht en daar zal volgende week keihard een marineboot doorheen varen. Weet niet wat voor boot dat is, maar vast een vaartuig met autoritaire uitstraling.
De marineboot wordt de dag erna opgeblazen. Naar zoiets kan ik uitzien. Hoop dat ik thuis ben.
De volgende dag wordt de boel onderzocht: “Hiervoor zullen verschillende overheidsvoertuigen worden gebruikt. Ook zullen er vele acteurs in uniformen rondlopen met het daarbij behorende dummywapen.”
Heerlijk. Nuttig om te weten ook: vorig jaar werd ik op weg naar huis tegengehouden door twee enorm bewapende agenten. Ik herinnerde me geen brief en informeerde luchtig om welke film het ging. Die vraag irriteerde hen. Ze vroegen of ik geen grapjes wilde maken. Ik wilde doorlopen, maar dat mocht niet: “Draagt u misschien een kogelvrij vest?”
Was me nog nooit gevraagd! Vraag die je scherp houdt.