Opgeheven

Soms is de mate van tragiek moeilijk in te schatten. Ik heb me zeer gehaast om in Eindhoven een trein te halen, moet bovendien nog werken en nestel me in een stiltecoupé, klap het tafeltje uit en plaats daar mijn laptop op. Het regent hard en als je binnen zit, is dat een prima omstandigheid. Dan klinkt er een fascinerende vrouwenstem luid door de omroepinstallatie: “Beste reizigers, namens de machinist moet ik u het volgende meedelen: we kunnen nog niet vertrekken, want er loopt een persoon langs de rails. Zodra ik meer informatie heb, laat ik u dat weten. Herhaling…”
Het zijn woorden waarover ik natuurlijk nadenk. Misschien moet ik dat niet doen, maar ik kan het niet tegenhouden.
Er verstrijken tien minuten: “Beste reizigers, u merkt: we zijn nog steeds niet vertrokken. Er loopt nog steeds een persoon langs de rails. Zodra ik meer informatie heb, laat ik u dat weten. Herhaling…”
Het mag niet, maar ik word er toch ongeduldig van en vraag me af waarom er onderhand niet iemand bij die persoon is gearriveerd om te vragen wat de bedoeling is. Ik neem me mijn ongeduld kwalijk.
Vijf minuten later: “Beste reizigers, deze trein wordt opgeheven. Er loopt nog steeds een persoon langs de rails. U wordt verzocht de trein te verlaten en op de omroepberichten te letten. Herhaling…”
Blijft vreemd: opgeheven.
De trein van een klein halfuur later rijdt wel, maar is zo vol dat je je beklemd beweegt. De beste reizigers van de opgeheven trein zitten hier ook in. Blijkbaar loopt er niemand meer langs de rails. Wat is er opgelost? Wordt niet opgeroepen, nee. Door de drukte komt er van werken niets, geeft niet, ik kijk naar de natte herfst, er is van alles te zien, ook wat je niet ziet.