Opgeschort

Ergens moet een korte, zeer korte film zijn waarin te zien is hoe ik aan het vechten ben, fysiek, met een studente van de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Op haar verzoek. De film maakte deel uit van een `performance project’ voor haar eindexamen.
Jaar of vijftien geleden, of langer, gaf ik één middag in de week les op die Hogeschool voor beeldende kunst en vormgeving.
Nog nooit maakte ik zo veel chaos mee, maar veel fascineerde enorm. Overal in het gebouw gebeurde iets ongekends. 
Ik functioneerde op de afdeling Beeld & Taal, waar ik studenten begeleidde in het schrijven van verhalen of gedichten of `zomaar teksten’. Maar dat dus niet alleen en dan denk ik nu vooral aan dat gevecht met de tengere, maar fanatieke studente. De film heb ik gezien. De meeste aanrakingen waren eruit weggehaald. Je zag ons alleen maar telkens opnieuw gespannen positie kiezen, vallen, opstaan en op adem komen. Over de artistieke uitstraling kreeg ik geen gedachte die me verder hielp. Die film zou nu waarschijnlijk niet meer kunnen. Hartstikke grensoverschrijdend.
Nadat ik er paar jaar later wegging, las ik altijd wel nieuws dat me over die Academie onder ogen kwam. Vorige week dat de school samenwerking met Israëlische artistieke opleidingen had opgeschort. Niet verbroken, opgeschort dus, kan ook. 
Ook wordt overwogen de frisdrankenautomaten te vervangen, want daarin zitten blikjes Coca-Cola en die firma doet nog steeds zaken met Israël. Haal die blikjes er dan uit, denk ik, maar dat kan te kort door de bocht zijn.
Het bestuur van de Rietveld heeft deze gang van zaken in beraad, want vreest een aanslag op de kantine-inkomsten. Tuttig, vind ik. Ik zou zeggen: roedel Nijmeegse studenten erop af.