Opgetogen

Braaf! Dat is het woord dat me het eerst te binnen schiet, als de hond van een vriendin over haar tuinpad naar me toe stormt om luid blaffend tegen me aan te springen. Het woord ken ik uit de periode dat ik zelf een hond had, inmiddels alweer lang geleden.
Braaf! Ik houd niet van dat woord. Het is een beetje tuttig. Als ik het roep, voel ik me meteen een man met veel te blozende wangen en slap haar. Maar ja, wat moet je als zo’n hond op je af rent? Altijd roept de vriendin: “Hij doet niets, hoor!”
Ik ben het niet eens met die belofte. Ik heb heus wel in de gaten dat hij me niet verscheurt, maar hij doet wel degelijk wat. En dat is helemaal niet ernstig, maar toch. Lastig vind ik het wel, maar ik wil niet kinderachtig doen. Misschien moet ik helemaal niet Braaf! roepen, maar Zit! of Af!, maar waarom zou de hond naar mij luisteren? Zou ik ook niet doen als ik hond was.
Eerlijk gezegd heb ik er een hekel aan, niet aan de hond, maar aan de gebeurtenis. Je bent nog nauwelijks aan een begroeting toegekomen en je kunt niet doen of die hond er niet is.
 “Zou hij me al kennen?” vraag ik dan raar opgetogen, terwijl het antwoord op die vraag me niet echt interesseert. Soms zeg ik iets wat nog erger is: “Hij is blij me te zien, geloof ik.” Of: “ Hij houdt wel van wat leven in de brouwerij.”
Die vriendin kan er niets aan doen, denk ik. Ze doet haar best met de hond, maar ja, zijn natuurlijk gedrag krijgt ze niet gekanaliseerd. Als ik eenmaal binnen ben, is de hond nog niet klaar met me. Ruiken, aan mijn hand likken, en ondertussen probeer ik te praten zoals dat gebruikelijk kan zijn. Tijdens die pogingen glimlach ik zo tolerant mogelijk. Waarom ik dat doe lijkt me een goede vraag.