Opletten

Graag kom ik in een dierenspeciaalzaak. De logeerpoes is er nog en daarom kan het gelukkig. Zonder dier in je directe nabijheid kun je natuurlijk ook rustig zo’n winkel binnengaan, maar misschien heel stom, ik vind dat raar. Je hebt er niks te zoeken, maar je doet net alsof, want dat doe je dan, ik in ieder geval. 
Ik moet toch bekennen dat ik weleens zomaar een dierenspeciaalzaak bezocht, gewoon om te kijken of ze veel nieuwe dingen voor de dieren bedacht hadden. Ik trof een speelding voor de poes met veren eraan. Dat kocht ik. Het meisje achter de kassa zei: “Leuk, hè.” Ik knikte vertederd. Thuis legde ik het op tafel en daar werd het een enorm loos object. Snel stopte ik het in een la en sprak zacht een spreekwoord uit, wat ik ook nooit doe, omdat ik niet van spreekwoorden houd: “Wie wat bewaart, heeft wat.” (Daarom houd ik dus niet van spreekwoorden, want tjonge, wat is dát evident!)
Toen de logeerpoes in huis kwam, haalde ik het uit die la, maar hij had er geen interesse voor. Ja, hij, de logeerpoes is een kater, maar logeerkater vind ik een te vol woord, waarbij ik bovendien aan te veel zware wijn moet denken. Hij keek er niet eens naar, ook niet toen ik voordeed hoe je ermee zou kunnen spelen.
Er zijn twee dierenspeciaalzaken hier in de buurt, een kleine en een grote, een soort supermarkt. De eerste heeft mijn voorkeur, maar gisteren ging ik naar de tweede. Ik liep meteen naar het lekkere eten. Hier stond ook een meisje achter de kassa, met enthousiaste ogen: “U mag de pijlen volgen, meneer. We blijven hier opletten.” Die laatste opmerking was voor de hele wereld bedoeld. Ik houd er niet van als iemand zegt dat ik iets mag, terwijl het moet, maar hier mag het.