Opluchting

Gisteren lukte het me niet over het vertrek van Rutte te schrijven. Ook omdat hij nog niet vertrokken is. In zijn eigen woorden maandag: `Buitengewoon aardig wat er gezegd is. Maar de kist staat nog boven de grond, ik ga pas weg als er een nieuw kabinet is, het orgel speelt nog niet.’
Een nieuw kabinet, het klinkt nu al fris, maar is nog heel ver weg, een optimist zal zeggen: vroege zomer volgend jaar. En daarna is het vakantie, zodat het kabinet pas echt nieuw wordt tegen september 2024, want ja, op Prinsjesdag moet er toch een soort plan op tafel liggen. Tot dan is Rutte premier. Ik geloof dat een demissionair kabinet zich vooral met lopende zaken moet bezighouden en niet met nieuw beleid mag komen. Er verandert voorlopig dus niet zo heel veel.
Daarbij wilde ik het echt niet over het einde van een tijdperk hebben, want dat is onzin. Historici in de tweede helft van deze eeuw kunnen vaststellen wanneer een tijdperk ten einde liep en er voorzichtig een nieuw begon. Een tijdperk houdt niet zomaar op. Alle pogingen een nieuw tijdperk te beginnen zijn reacties op het oude. Hoezo is dat voorbij? Maar het bekt lekker: einde van een tijdperk. Woorden die in de meeste gevallen van stoere opluchting getuigen.
Ik vind Mark Rutte een aardige man, maar was nooit fan. Ik had en heb behoefte aan een bevlogen en inspirerende staatsman (m/v/x) en niet aan een hardwerkende prima manager, die erg nuttig is, maar van een samenleving nooit een samenleving kan maken.
Maar hartelijk dus. Spinnend keek ik de afgelopen dagen naar beelden van die hartelijkheid. Hij is een man die graag anderen aanraakt, schouderklopje, dubbele handdruk, kussen, omhelzing. Kunnen we allemaal van leren. Nog steeds.