Oppervlakkig

Gisterochtend hoorde ik op het radionieuws van 7 uur dat onze koning en koningin de avond daarvoor waren `aangeschoven’ bij een diner op Buckingham Palace. Gaat het hier om aanschuiven? Onze majesteiten zijn op staatsbezoek in Engeland, een gebeurtenis die ongeveer een jaar is voorbereid. Talloze plechtigheden en plichtplegingen. Er is zelfs een duidelijke thematiek: het benadrukken van de historische banden tussen de vorstenhuizen. Prima. Moet gebeuren. Maar dan niet net doen alsof Willem-Alexander en Máxima dinsdagavond in de avondschemering toevallig langs Buckingham Palace wandelden en op het idee kwamen daar aan te bellen om te vragen of ze een vorkje mee mochten prikken. “Schuif alsjeblieft gezellig aan!” riep de Britse koningin toen. “Er is genoeg.” Zo werkt dat niet.
Hetzelfde geldt voor talkshows. Daar is het ook `aanschuiven’ geblazen. Ik ben er ook weleens geweest. Je wordt dagen ervoor gebeld, voert minstens twee `voorgesprekken’ met een redacteur, op de dag zelf ben je ruim op tijd aanwezig voor de schmink en een hapje eten en dan ga je aan de praattafel zitten op een plek die zorgvuldig is uitgekozen, niet náást Peter R. de Vries, maar tegenóver hem. De aanduiding `aanschuiven’ is te klein. Waarom het altijd wordt gezegd, geen idee. Misschien om alles klein en oppervlakkig te houden. Of omdat het gezellig klinkt en het moet natuurlijk wél gezellig zijn.
Het is waar, aanschuiven heeft iets gezelligs en ook sociaals. Je bent de tafel aan het dekken en dan: “Hé, jongens zien jullie dat? Nee, buiten. Zie je wie daar loopt? Is dat Bert niet?” Daar loopt inderdaad Bert. Hij kijkt ontheemd om zich heen. Natuurlijk mag hij aanschuiven! Je bent dan goed bezig!