Optimisme

Gisterochtend hoorde ik op de radio een gesprek met een Elvisimitator. Daar zijn er  veel van. Ook in Nederland. Kun je inhuren voor een feestje. Deze Elvisimitator wordt geprezen om zijn Elvispak. We weten dan wat er bedoeld wordt: een wit pak met nogal wat versiering erop en een riem waarmee je een stier in bedwang kunt houden.
De Elvisimitator bevestigde de kwaliteit van zijn pak en zei dat het een originele replica was. Vond ik interessant gezegd: originele replica.
Het is verkeerd van me, maar ik vind Elvisimitatoren altijd wat treurige mannen. Al een paar keer zag ik er een aan het werk en telkens voelde ik namens Elvis lichte schaamte. En dan ook nog een originele replica aan. Zelfs het wóórd Elvisimitator stemt me vaag neerslachtig.
Daarom nu vlug een woord dat ik tot gisteren niet kende en waarvan ik vrolijk word: koffermeisje. Ik ben een voorstander van alle woorden waarin meisje voorkomt, met op nummer 1 zeilmeisje, en deze voeg ik er graag aan toe. Ze treden op in het programma van Linda de Mol dat Miljoenenjacht heet. Daarin moeten ze op komen lopen met een gouden koffer
Je wordt niet zomaar koffermeisje, lees ik. Eerst is er een strenge selectie. Daaruit blijven er iedere keer vijf over en het publiek mag er dan uit die vijf eentje kiezen. Die wordt dan vast koffermeisje.
Het is geen zware koffer die het koffermeisje moet dragen, nee, een licht dingetje. Het gaat ook niet om dat koffertje alleen, maar om de uitstraling van het geheel: koffermeisje plus koffer. Die uitstraling moet voor een prettige spanning en fris optimisme zorgen.
Zie je, dááraan hebben we behoefte. Ook buiten Miljoenenjacht om. Graag zie ik ze in mijn dagelijks leven, koffermeisjes.