Optimisme

Er zijn mensen aan wie je pas weer denkt als ze zijn overleden. Eerlijk gezegd dacht je dat ze al lang dood waren. En wat je dan denkt, weet je ook niet precies.
Paar dagen geleden overleed de laatste koning van Griekenland, Constantijn. Zo iemand dus. Hij was maar even echt koning, terwijl hij zich toen hij was afgezet in 1967, altijd zo bleef noemen, wat natuurlijk consequent is. 
Ja, ik weet wel wat ik denk. Aan de vroege jaren zestig. Toen die koning nog ontzettend jong was. Voormalig Olympisch kampioen zeilen, ook dat nog. En hij trouwde met een ontzettend jonge prinses uit Denemarken die eruitzag alsof ze altijd jong zou blijven en Anne-Marie heette, een naam die bij haar stralende lach hoorde. 
Bij ons thuis kwamen weekbladen als de Katholieke Illustratie en de Margriet. Daarin stonden iedere week foto’s van het jonge paar, meestal huiselijke taferelen, thee drinken, wandelen door de tuin. 
Waren vooral onze moeders gek op. Ik denk ook aan de vrouw van de keizer van Perzië, Farah Diba, magische naam, geheimzinnige schoonheid. Graag bestudeerden onze moeders foto’s van haar terwijl ze bijvoorbeeld een parmantig hondje aaide.
Jacky Kennedy niet te vergeten! Op haar manier ook koninklijk.
Ze hoorden allemaal bij de nieuwe tijd, hun vanzelfsprekende vrolijkheid, de nieuwe tijd was de tijd van het optimisme, de zekerheid dat alles goed zou blijven. Onze ouders hadden dat allemaal hartstochtelijk nodig na de jaren na oorlog. 
Dinsdag overleed de geweldige Britse rockgitarist Jeff Beck (78). Ik zag hem voor het eerst aan het werk in de nog steeds sterke film Blow-Up (1966). Hij speelde in een Londense club en sloeg zijn gitaar aan stukken. Mijn nieuwe tijd begon.