Optimisme

Herinneringen houden me altijd sterk bezig. Niet omdat ik graag blijf hangen in het verleden, nee zeg, maar wat mij fascineert is dat veel gebeurtenissen zo sterk zijn dat ze nooit verdwijnen. Je kunt die dan wel herinneringen noemen, maar ze horen bij je leven, en dat leven is er nú aan de hand.
Gebeurtenissen die niet van belang waren, zijn meestal voorgoed verdwenen. Wanneer iemand anders erover begint, spat er iets van op, maar je zit te tasten naar die momenten van toen: `Was dat niet op een boot? O, nee, we stonden nog op de kade. Die boot moest nog komen. Was jij niet met, kom hoe heet ze?’ 
Je kunt er beter meteen over ophouden.
Maar veel gebeurtenissen zijn nooit voorbij. Ze maken je leven tot wat het is, het kunnen tragische gebeurtenissen zijn, maar ook stralende. Als die gebeurtenissen zich niet hadden voorgedaan, was je iemand anders geweest. 
Vandaag denk ik aan de paasdagen uit mijn kindertijd. Wij waren een katholiek gezin en Pasen was een belangrijke dag. Kort samengevat: Jezus was opgestaan uit de dood. Die dood was gruwelijk geweest, maar Jezus had zich eraan overgeven om te laten zien wat de kracht van het geloof in God was.
Mijn ouders legden dat goed uit en die uitleg nam ik mee, ook toen ik afscheid had genomen van de kerk.
Maar het was ook de sfeer van die dagen. In mijn herinnering waren die altijd mooi, tintelend lenteachtig. Herinneringen hoeven trouwens niet altijd helemáál waar te zijn, soms gaat het alleen maar om wat ze je geven. 
Je wist: het jaar komt nu definitief uit de kou te voorschijn, er zit meer licht in de hemel, de natuur begint te popelen, de zomer komt eraan en die gaat heel lang duren.
Dat optimisme was met Pasen verbonden. Nog steeds.