Opvoeding

Er zijn mensen die van bank veranderen omdat ze het gegraai aan de top beu zijn. Snap ik wel. Ik doe het zelf (nog) niet opdat ik opzie tegen de tijd die het kost, tegen het geregel. Slappe houding. Daarom probeer ik er wat van te maken. Als ik dan zo’n bankier op televisie zie, denk ik: jij graait. En vervolgens denk ik: ik graai niet, ook al zou ik in de gelegenheid zijn, want zo ben ik niet opgevoed. Voel ik me prima bij. Momenten uit mijn opvoeding passeren de revue, ik zie mijn ouders voor me die zich nooit interesseerden voor wat Het Grote Geld wordt genoemd. Ze konden heus wel een huis kopen, maar mijn vader had geen zin in een bankgebouw gesprekken te voeren. Mijn moeder nam veel van hem over, maar dat zag ze niet zitten. Ze gingen snel haring kopen, `lekker voor bij de borrel’. Ik schenk een glas wijn in en roep `Graaier!’ naar het beeldscherm, want mijn hart mag geen moordkuil zijn. Dan geef ik de boel weer een ándere positieve draai want dat zit in me. Kijkend en luisterend naar de graaier verzucht ik dat ik dankzij hem kalm thuis mijn bankzaken kan regelen en niet met een envelop vol geld naar Groningen of Vlissingen hoef te reizen, omdat daar iemand woont aan wie ik een bedrag schuldig ben. Als hij dan in ruil voor zijn dienstverlening gretig wil graaien, laat hij zijn gang maar gaan. Graaien vind ik ineens ook iets zieligs hebben. Ik zie het ook letterlijk voor me: onrustige handen die in de weer zijn in zakken vol geld. En die handen dan vergeten te wassen, zodat je het allemaal ook ruikt.