Opwarming

In een aangename boekhandel mag ik van alles vertellen over mijn nieuwe boek. We hebben het over herinneringen, de rol die ze spelen in het heden, de werking ervan. In de pauze spreekt een zonnige vrouw me aan. Ze heeft geen leeftijd en maakt niet de indruk daarmee te zitten. Ze zegt dat het allemaal ook te maken heeft met de fase van je leven waarin je zit: als je meer verleden hebt dan toekomst is het niet vreemd dat herinneringen een grotere rol gaan spelen. Ze zegt erbij dat ze niet goed weet in welke fase van haar leven ze terecht is gekomen en daarom er ook niet zeker van is of het waar is wat ze beweert.
Een volgende vraag die ze stelt, is of herinneringen ook belangrijker worden wanneer zich minder veranderingen in je leven voordoen. Ik zeg dat het zou kunnen, maar dat ik het natuurlijk ook niet weet omdat ik mijn toekomst niet ken. Ze knikt. We kijken elkaar aan als twee mensen die veel niet weten, wat echt niet vervelend is. De herfstregen is goed tegen de ruiten van de winkel te horen.
Op weg naar huis denk ik natuurlijk na over het korte gesprek. En later die avond lees ik dat de zomers de komende jaren langer en heter worden. Is dat een verandering in mijn toekomst of veroorzaakt dat veranderingen? Komt trouwens door de opwarming van de aarde. Als iemand daarover begint, voel ik meteen dat ik daar ook schuldig aan ben, maar met die schuld kan ik niet uit de voeten. Lange, hete zomers, ik maakte er maar een paar mee in mijn leven. Ik voel dat er mooie herinneringen gaan tintelen, terwijl ik toch meer van de herfst ben en van een gulle lente. Hoewel ik de avonden van lang, hete zomerdagen niet onderschat. Ineens zie ik ernaar uit. Naar nieuwe herinneringen.