Oranjebitter

Droomde ik nu dat iemand in een radioprogramma voorstelde vandaag Alexándersdag te noemen? En dat de presentatrice deze suggestie ook serieus behandelde? Alsof Woningsdag of Balkoningsdag niet erg genoeg is. Waarom toch altijd die woordspelerige namen? 
Waarschijnlijk was het een droom. In mijn slaap beleef ik altijd zo veel dat ik steevast wakker met een stuk of tien vraagtekens in mijn gedachten. Of bedeesd, en niet een beetje bedeesd, nee, verstillend bedeesd. 
Vorig jaar op Koningsdag (Gewoningsdag) ook. Op Koningsdagen blijf ik liever binnen, ver weg in een stille hoek van het huis, maar in alle vroegte liep ik even over de vrijmarkt, terwijl ik ook wel wist dat ik dat beter niet kon doen. De vrijmarkten zijn niet meer wat ze geweest zijn. Op al die tafelkleedjes ligt vooral niet meer gewenst speelgoed uitgestald. En te vaak blijf ik staan bij zo’n kleed vol afgedankte speelgoedbeesten. Dan kijk ik naar het verlegen meisje of jongetje dat erachter zit, naast het bordje waarop in hanenpoten staat dat `Alles 0.50!’ is, en vraag ik me af hoe het zat tussen dat kind en die beesten. Een van die beesten moet toch het dierbaarst zijn geweest, zo’n beer of pinguïn die min of meer alles betekende, vooral veiligheid en troost.
Wat is er voorbij nu al die beesten op straat in de aanbieding liggen? Zei een van de ouders het: “Doe nu maar, je bent er echt te groot voor”? Wanneer ben je ergens te groot voor? Wat begint er daarna?
Kijk, als je dan in zo’n bedeesde stemming bent, zak je langzaam weg in een diepe bak ontroering. Er zijn geen randen waaraan je je omhoog kunt trekken. Dus huphup, naar huis, limonadeglas oranjebitter. Dit jaar dus gelukkig niet. Zo moet je het ook zien.