Oranjebitter

In de supermarkt sta je in de rij voor de kassa veel meer in het volle leven dan wanneer je contactgestoord bij de zelfscanner in de weer bent. Daar kan trouwens een medewerker naar je toe komen om in je net ingepakte tas twaalf (!) producten te controleren en daarna: `Allemaal in orde, meneer. Nog een hele fijne dag.’
Geef mij dan maar het volle leven tussen de wachtenden. Daar ving ik gisteren een gesprek op tussen twee vrouwen die het over de meivakantie hadden, door de ene vrouw per ongeluk voorjaarsvakantie genoemd: `Nee, die was toen. Volgende week is het meivakantie.’ 
Daar ging het nog een minuutje gespannen over door en ik snap de verwarring. De voorjaarsvakantie voltrok zich toen het nog min of meer winter was, terwijl het voorjaar toch vooral met de lente te maken heeft. En de lente is nu, maar ja, je gaat je ook niet parmantig met zo’n gedachtewisseling bemoeien, want dan kun je kwaaie koppen krijgen.
De ene vrouw gaat `met de kleine’ naar Mallorca, de andere naar een vakantiepark in Zeeland, want `daar kennen we iedereen’, wat ik een angstaanjagend vooruitzicht zou vinden, maar ik kreeg toch ook een vakantiegevoel omdat ik er niet heen hoef en nergens heen. 
Ik dacht trouwens dat de meivakantie dit weekend al begon. Kwam door de filewaarschuwingen. Worden nu al afgegeven, maar gelden voor volgende week, de dag na Koningsdag. Eerst uitslapen natuurlijk en de oranjebitter uit het haar wassen. Dan dus huphup de file in met leuke spelletjes voor onderweg. Of naar Schiphol. Daar worden `wilde acties’ aangekondigd. Het wordt nog wat met die meivakantie. Je verlangt bijna terug naar de zware kalmte van de coronatijd. Hebben we helaas weinig van geleerd.