Orde

Sommige winkeliers kijken gekweld als ze moeten zeggen dat ze geen gratis plastic tasjes mogen geven. Klanten vragen er nonchalant om, maar ze reageren niet moeilijk, heb ik gemerkt. Niet dat ik onophoudelijk in winkels ben geweest, maar was soms wel getuige van een gesprek over het plastic tasje. Vaak hoorde ik de klant zeggen: `Ach ja, al die plastic tasjes ook.’ Is dus geen breed maatschappelijk probleem. Hier in huis slingerden ook veel te veel plastic tasjes rond, meestal met vage inhoud. Ging ik ergens heen, hup plastic tasje, krant erin, telefoontje, flesje water, iets wat te maken had met de bestemming van de reis, bijvoorbeeld drie van mijn boeken als ik in een bibliotheek moest voorlezen. En als ik dan later thuiskwam, pakte ik een paar dingen uit dat tasje, de meeste liet ik zitten, tasje bleef achter in de gang of naast mijn bureau. Volgens mij zorgt de nieuwe maatregel weer voor nieuwe orde. Ik koop een boodschappentas en een kleine koffer voor wanneer ik ergens in het land iets te doen heb, degelijke investeringen in de toekomst. Ik weet dat er in sommige winkels papieren tassen verstrekt worden, vorig jaar al. Juich ik toe, terwijl ik het nadeel ken: regen. Paar keer overkwam het me dat de papieren zak het vanwege nattigheid begaf. Bodem eruit. Levensmiddelen op de grond. Het stemt nogal neerslachtig als je die in de stromende regen moet oprapen, zeker als de levensmiddelen bestaan uit onder meer twee flessen wijn, waarvan er een kapot gevallen is. Terwijl je naar de scherven staart, voel je dat je een verdwaalde indruk maakt. Ik lees dat je in uitzonderlijke gevallen wel recht hebt op een plastic tasje, bijvoorbeeld als je, zoals het officieel heet, `onverpakt zomerfruit’ hebt gekocht. Krijg ik ineens zin in, niet vanwege het tasje: ik zit tegen een boom, voor me een berg zomerfruit, de zon brandt, een vrolijk meisje speelt accordeon, vogels kwinkeleren.