Orde

Uitstel, dat is een intuïtieve reactie op bijvoorbeeld vervelende huishoudelijke karweitjes. Het is dit jaar geen echte komkommertijd, maar toch wel een beetje, dus ik mag soms over zoiets kleins beginnen.
Uitruimen van de afwasmachine, ik noem maar wat. Altijd heb ik pas laat in de gaten dat het moet. Wil ik iets erin zetten en zie dan dat die vol staat met schoon servies. Plaats ik wat ik in de afwasmachine wilde zetten, op het aanrecht. Als het daar vol wordt, herinner ik me waarom ik een afwasmachine ook zo’n fijne voorziening vind: je kunt er de vuile boel in zetten, zodat het net lijkt of die niet bestaat. Maar ja, dan moet die dus eerst leeg.
Hoe lang heb ik het nu uitgesteld? Toch bijna twee dagen. Ben ik op die manier bezig met de kwaliteit van mijn leven? Terwijl ik het apparaat mokkend leeghaal en alles op een duidelijke plek zet of leg, voel ik dat die orde me goed doet, maar misschien wil ik dat alleen maar. Als het klaar is, nog geen tien minuten, heb ik even zin om het nieuwe overzicht te vieren en ik neem me voor voortaan niet meer zo lang te wachten. Dat voornemen is er al een jaar of twintig.
Ander karweitje dat niet puur huishoudelijk is, maar meer hoort bij mijn bestaan als Zelfstandige Zonder Personeel: de administratie! De laatste keer dat ik daar iets aan deed, was september vorig jaar, maar wat dat was, weet ik niet meer.
Sindsdien gooi ik de administratie in een plastic zak die ik zo nu en dan door de woning verplaats. In januari kocht ik twee ordners. Die leg ik telkens naast de plastic zak. Dinsdagavond begon het ineens hard te regenen, prima administratieweer. Op de rug van de ordners heb ik 2016 en 2017  gezet. Dat is het, maar: begónnen.