Orde

Het is 13 januari, het nieuwe jaar is nu niet meer nieuw, maar toch kreeg ik deze week nog een keer of drie de beste wensen op mijn gezicht gekust. Is daar iets op tegen? Is niet iedere dag een dag om elkaar het allerbeste te wensen? Ja en nee.
Gisterochtend doemde vanuit een steeg een verre buurvrouw op, van zeer schuin tegenover, die ik nauwelijks ken en zelden spreek. Maar nu naderde ze me als een geparfumeerde tank vol passie en geestdrift met wild wapperende jaspanden, terwijl ze met hoge stem riep: “Het mag nog net toch! Ja, het mag toch nog!” Even dacht ik: waar heeft ze het over? Maar toen zag ik de bedoeling en viel haar kersenrode mond mijn koude rechterwang aan, pats! “Gelukkig”, andere wang, pats! “Nieuwjaar”, de laatste zoen knalde net naast mijn mond. En toen zei ze het weer: “Ja, het mag toch nog.”
We kussen elkaar nooit, niets eens omdat daar nooit aanleiding toe is, maar waarom zouden we? Maar nu moet het en hangt er een sociale zegen boven, omdat het, zoals ze net riep, nog net mag. Voor mij mag alles, maar niet alles wat mag, hoeft per se. Maar ja, wat doe je? Het is zo ingewikkeld er een stokje voor te steken en in paniek weg te duiken, want voorat je er erg in hebt, sta je bekend als een kniesoor met een ellenlange gebruiksaanwijzing. Dat mag best, maar niet alles wat mag, hoeft per se.
Ik ben er een groot voorstander van dat van hogerhand wordt bepaald dat we alleen op de eerste en tweede dag van het jaar onze beste wensen uitwisselen. Normaal ben ik tegen veel van wat hogerhand bepaalt, maar dit is oké. Er is een orde van de dag die om andere aandacht vraagt. Bovendien is het jaar op snelheid gekomen en aan die snelheid hebben we onze handen vol.